آنتن‌هایی که در تلسکوپ‌های فضایی به کار می‌روند، معمولاً به دو دسته اصلی تقسیم می‌شوند: آنتن‌های دیش (Parabolic Antennas) و آنتن‌های آرایه‌ای (Array Antennas). هر یک از این نوع آنتن‌ها ویژگی‌های خاص خود را دارند و برای اهداف مختلفی استفاده می‌شوند.

1. آنتن‌های دیش (Parabolic Antennas)

آنتن‌های دیش معمولاً دارای شکل پارابولیک هستند و برای دریافت امواج رادیویی و ارتباطات به کار می‌روند. این آنتن‌ها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که امواج ورودی را به نقطه‌ای به نام «محور تمرکز» متمرکز می‌کنند. ساختار آن‌ها شامل یک دیش بزرگ و یک فرستنده (مانند گیرنده) در مرکز دیش است.

ویژگی‌ها:

  • میزان تمرکز بالا: این آنتن‌ها می‌توانند سیگنال‌های ضعیف را از فواصل دور دریافت کنند.
  • توانایی فرستادن و دریافت اطلاعات: این آنتن‌ها معمولاً هم برای فرستادن اطلاعات و هم برای دریافت آن‌ها به کار می‌روند.

2. آنتن‌های آرایه‌ای (Array Antennas)

آنتن‌های آرایه‌ای مجموع‌هایی از چندین آنتن کوچک هستند که به گونه‌ای طراحی شده‌اند که سیگنال‌ها را همزمان از چندین منبع دریافت کنند. این کار باعث افزایش دقت و قدرت دریافت سیگنال‌ها می‌شود.

ویژگی‌ها:

  • دقت بالا: این آنتن‌ها می‌توانند با ترکیب سیگنال‌ها از چندین آنتن، دقت بالاتری در مکان‌یابی و شناسایی منابع سیگنال دارند.
  • قابلیت پردازش سیگنال پیشرفته: با استفاده از الگوریتم‌های پردازش سیگنال، این آنتن‌ها می‌توانند به شکل مؤثرتری اطلاعات را پردازش کنند.

مشهورترین آنتن‌ها

یکی از مشهورترین آنتن‌هایی که در تلسکوپ‌های فضایی به کار می‌رود، آنتن‌های دیش تلسکوپ فضایی هابل است. تلسکوپ هابل به یک دیش بزرگ ۲.۴ متری مجهز است که می‌تواند به دریافت اطلاعات از کهکشان‌ها و ستاره‌های دوردست بپردازد.

نحوه کارکرد آنتن‌ها

آنتن‌ها با دریافت امواج الکترومغناطیسی، آن‌ها را به سیگنال‌های الکتریکی تبدیل می‌کنند که می‌توانند توسط تجهیزات علمی پردازش شوند. در تلسکوپ‌های فضایی، این سیگنال‌ها برای تحلیل داده‌های دریافتی از فضا، مانند طیف‌سنجی یا تصاویر نجومی، مورد استفاده قرار می‌گیرند.